Γράφει ο Γιάννης Δαραβίγκας
Πολλές φορές έχω βάλει το δάχτυλό μου επί τον τύπο των ήλων για διάφορα θέματα, κερδίζοντας παράλληλα χαρακτηρισμούς όπως… «ο Γιάννης τα λέει έξω από τα δόντια», «δε χαρίζει κάστανα» αλλά και… «γιατί φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν» ή ακόμη ότι… «έχει απύλωτο στόμα» και άλλα παρεμφερή!
Ας είναι. Όλα καλοδεχούμενα.
Όμως, δεν μπορώ να χωνέψω το να είσαι εκλεγμένος από το λαό, και με μεγάλο αριθμό ψήφων βουλευτής, να έχεις “ματώσει” για την παράταξη σου, να έχεις “κολλήσει” ένσημα σε αφισοκόλληση, να έχεις “ξετιναχτεί” οικονομικά και να δέχεσαι να παίρνουν θέσεις εξουσίας, άγνωστα, μέχρι χθες, πρόσωπα που ανήκουν σε άλλες κομματικές παρατάξεις και πολλές φορές υπήρξαν σκληροί αντίπαλοι, χάριν της περιβόητης διεύρυνσης, σύμφωνα με τα λεγόμενα του αρχηγού.
Οι εκάστοτε «μουσαφιραίοι» παίρνουν τις καλύτερες θέσεις, σήμερα στο τραπέζι της εξουσίας και αύριο στα ψηφοδέλτια του κόμματος.
Να μην ξεχνάμε, ότι ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή δίνουν οι εκλεγμένοι βουλευτές και όχι οι «μουσαφιραίοι» από τα υπουργικά έδρανα.
Απορίας άξιον ότι δεν έχουν πει ακόμα κάποιοι, το «φτάνει μέχρι εδώ» και να πάρουν το καπελάκι τους για άλλες παραλίες και με άλλο αρχηγό!
Ο χρόνος στην κλεψύδρα τελειώνει…
