Από τον γεωπολιτικό αναλυτή Αthan
Μέρος Α’
ΤΥΝΗΣΙΑ : Στις 4 Ιανουαρίου του 2011 ξεσπούν διαδηλώσεις, με τα από τον θάνατο του Τυνήσιου μικροπωλητή στο Σιντί Μπουζίντ της Τυνησίας και εξαπλώνονται σταδιακά σε πολλές πόλεις της χώρας, αναγκάζοντας στις 14 Ιανουαρίου του 2011 τον τότε πρόεδρο της Τυνησίας Μπεν Αλί να διαφύγει στη Σαουδική Αραβία και αναλαμβάνει προσωρινός πρόεδρος ο Μοχάμεντ Γκανούσι. Πάνω από 200 άτομα σκοτώθηκαν σε αυτές τις ταραχές και υπήρξαν και εκατοντάδες τραυματίες.
ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Οι διαδηλώσεις που ξεκινούν την 25 Ιανουαρίου 2011 έχουν σαν στόχο τη πτώση του απολυταρχικού καθεστώτος του προέδρου Χονσί Μουμπάρακ, που ήταν στην εξουσία για τρεις περίπου δεκαετίες και που τελικά ανατρέπεται στις 11 Φεβρουαρίου του 2011,μετά από 17 μέρες σφοδρών επεισοδίων με τις δυνάμεις ασφαλείας, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες και με τον στρατό να περιπολεί στον δρόμους του Καΐρου και άλλων μεγάλων αστικών περιοχών. Έτσι αναλαμβάνει προσωρινά ο στρατός και με τα μέσα από εκλογική διαδικασία τα ηνία και για λίγο διάστημα παίρνει η Μουσουλμανική αδελφότητα.
ΛΙΒΥΗ: Τον Φεβρουάριο του 2011 ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στη Λιβύη με αίτημα την ανατροπή του Καντάφι και η 17η Φεβρουαρίου ορίζεται ως «Ημέρα Οργής» με τη χώρα να βυθίζεται στο χάος και την καταστροφή, με αποκορύφωμα την επέμβαση της δυτικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ), την ανατροπή και εν τέλει τον βίαιο θάνατο, του άλλοτε ισχυρού παίχτη στην μεσογειακή σκακιέρα, Μουαμάρ Καντάφι τον Οκτώβριο του 2011. Αποτέλεσμα, η χώρα αυτή να είναι παραδομένη σε αναρχία και χάος ακόμη και τώρα, με τους ισλαμιστές-τζιχαντιστές να προσπαθούν να φτιάξουν τη δική τους βάση στην περιοχή.
ΣΥΡΙΑ: Μάρτιος του 2011 και ένα παιδί συλλαμβάνεται και βασανίζεται από τις δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος Ασσαντ, γεγονός το οποίο ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής έναντι της αυταρχικής-καταπιεστικής ως τότε εξουσίας. Έκτοτε ένα μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας ξεκινάει, που μεταμορφώνετε σε εξέγερση εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Ασσαντ και που εξελίσσεται σε μια μακροχρόνια εμφύλια διαμάχη μεταξύ της κυβέρνησης και των συμμάχων της από τη μια πλευρά και από την άλλη, τους αντικυβερνητικούς με τους συμμάχους τους και τους εξτρεμιστές του Ίσις. Η σύγκρουση αυτή λαμβάνει παγκόσμιες προεκτάσεις και αυξάνει του φόβους για την παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη, φόβοι που συντηρούνται μέχρι και σήμερα, με την επικίνδυνη εμπλοκή τρίτων χώρων στα εσωτερικά της χώρας.Αυτή η εμφύλια σύγκρουση έχει προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση για τα σημερινά δεδομένα και πάνω από 300.000 νεκρούς.
ΥΕΜΕΝΗ: Πολυετής διαμάχη μεταξύ δύο πόλων εξουσίας, εμπλέκοντας περιφερειακά κράτη και όχι μόνο, που εξελίχθηκε σε εξέγερση και κατ’ επέκταση σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μιας ομάδας σιιτών ανταρτών (Χουτι) στηριζόμενοι από το Ιράν, απέναντι στα κυβερνητικά στρατεύματα που στηρίζονται από την σουνιτική κατά βάση Σαουδική Αραβία. Η εμφύλια αυτή διαμάχη ακόμα μαίνεται και απειλεί να φουντώσει επικίνδυνα στο μέλλον.
Τέλη λοιπόν του 2010 αρχές του 2011 ξεκίνησε σχεδόν ταυτόχρονα,η επανάσταση του Αραβικού κόσμου, που μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ συμβολικά σαν Αραβική Άνοιξη, ίσως γιατί συμπίπτει χρονικά ο συγκεκριμένος ξεσηκωμός με την εποχή … ίσως γιατί τα ΜΜΕ παρουσίαζαν αυτή τη διαμαρτυρία-εξέγερση, σαν την αρχή της αντίστασης εναντίων των δικτατορικών καθεστώτων, που ταλαιπωρούσαν τις χώρες αυτές το προηγούμενο διάστημα. Όπως έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα φυτά και τα λουλούδια, κάπως έτσι παρομοιάστηκε και η εποχή του ξεσηκωμού που θα έφερνε την άνθιση της Δημοκρατίας, της ισονομίας, της ελευθερίας, της ανάπτυξη και της προόδου στα κράτη αυτά.
Έτσι μας είπαν και δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω, ότι τόσα χρόνια καταπίεσης, φτώχειας, ανέχειας και στερήσεων κάποια στιγμή οι λαοί αυτοί, έπρεπε να επαναστατήσουν και να εκδημοκρατιστούν, να ελευθερωθούν από τα δεσμά των απολυταρχικών καθεστώτων που ως τότε τους κυβερνούσαν και να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, να εισπνεύσουν λίγο από τον “καθαρό” αέρα του Δυτικού τρόπου ζωής και κουλτούρας, να γίνουν μέτοχοι των Δημοκρατικών αξιών, ελευθερίων και ανέσεων που τόσα χρόνια στερήθηκαν και απολαμβάνει ο δυτικός πολιτισμός, που τόσο διαφημίστηκε μέσω της τεχνολογίας στα μέρη αυτά.
Πόσα κράτη που οι πολίτες τους όντας καταπιεσμένοι ζήλεψαν τα παραπάνω;
Ξέρεις, δεν ήταν μόνο αυτά τα 5 κράτη που “φιλοξένησαν” το συγκεκριμένο διάστημα τις διαδηλώσεις αγανάκτησης έναντι της εξουσίας και που εξελίχθηκαν σε βίαιες ταραχές.
Ήταν και άλλα κράτη, όπως η Αλγερία, το Κουβέιτ, το Ιράν, το Λίβανο, το Μαρόκο , το Σουδάν, η Ιορδανία, το Ομάν η Σαουδική Αραβία, που μια μερίδα πολιτών συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες και γνώρισαν και αυτά βία και ταραχές. Με τη διαφορά όμως εδώ ότι οι κυβερνώντες έκαναν στις περισσότερες των περιπτώσεων πίσω,και ή παραιτήθηκαν ή αποδέχτηκαν πολλά από τα αιτήματα των διαδηλωτών. Έτσι απέφυγαν( προσωρινά) τον κίνδυνο για σεκταριστικές διαμάχες εντός των εδαφών τους και δεν βυθίστηκαν στο χάος του εμφύλιου πολέμου και της καταστροφής, που οδηγήθηκαν άλλες χώρες.
Δηλαδή συνολικά κατέγραψα 14 κράτη, που από το 2010 και μετά αντιμετώπισαν σφοδρές διαδηλώσεις, εξεγέρσεις και μερικά εξ αυτών ζουν ακόμα τον εμφύλιο σπαραγμό (Συρία, Υεμένη, Λιβύη).
Δεν προσθέτω στο διάστημα εκείνο του γενικού ξεσηκωμού, το κράτος της Τουρκίας, ένα μουσουλμανικό κράτος, που το 2013 κόντεψε να πέσει και αυτό στο λάκκο του εμφυλίου πολέμου με τις ογκώδεις και αιματηρές διαμαρτυρίες στην πλατεία Ταξίμ και την πρωτόγνωρα βίαιη καταστολή τους από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Όπως και για την εμφύλια διαμάχη στην Ουκρανία το έτος 2013, μια εστία φωτιάς που σιγοκαίει και είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή, να οδηγηθεί σε μια ανεξέλεγκτη αναζωπύρωση μέσα στην καρδία της Ευρώπης.
Και φυσικά δεν προσθέτω ούτε την Ελλάδα, θα κάνουμε αναφορά στο άμεσο μέλλον,που και αυτή κατά σύμπτωση το 2010 -2011 εισερχόταν σε τροχιά μνημονίων λιτότητας, φτώχειας ανέχειας, ανεργίας και υποδέχτηκε με τη σειρά της το κίνημα των αγανακτισμένων και τις μεγάλες επεισοδιακές συγκεντρώσεις στην πλ. Συντάγματος από την Άνοιξη του 2011 έως και το τέλος του ίδιου έτους, όπου και έσβησε η επιθυμία των εξεγερμένων για ανατροπή και επανάσταση.
Θα μου πεις τώρα, τι κοινό μπορεί να υπάρχει μεταξύ μιας επανάστασης που γίνεται στον μουσουλμανικό κόσμο και ονομάστηκε Αραβική άνοιξη, με αυτή που γίνετε π.χ. σε ένα κράτος στην καρδιά της Ευρώπης;
Τι κοινό μπορεί να έχει η ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη με την ανατροπή του Βίκτορ Γιανούκοβιτς στην Ουκρανία;
Και όμως αν είχες την τύχη να παρακολουθήσεις στενά το διάστημα εκείνο από την έναρξη των κατά συρροή επαναστάσεων και εξεγέρσεων, θα καταλάβαινες πολλά από αυτά που έγιναν, άλλα ακόμα περισσότερα από αυτά που θα γίνουν.
Στόχος μου είναι το δεύτερο, αυτά που θα γίνουν, αλλά για να δούμε τι θα γίνει θα πρέπει να κατανοήσουμε το πριν,τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και ενεργούν αυτοί που είναι πίσω από τις εξελίξεις και είναι δυσδιάκριτοι . Θα προσπαθήσω στα επόμενα άρθρα να σου δείξω, στην περίπτωση που δεν το έχεις δει, πως ακριβώς λειτουργούν οι ομάδες που ελέγχουν τις εξελίξεις μέσα από το παράδειγμα της Αραβικής άνοιξης και που αυτόματα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πλησιάζει και η Ευρωπαϊκή Άνοιξη.
Δεν ξέρω βέβαια αν τελικά καταφέρω να λύσω όλες σου τις απορίες, ξέρω δεν είναι εύκολο να δεις τα πράγματα ακριβώς όπως είναι και όχι όπως τα παρουσιάζουν τα κανάλια, αλλά τα στοιχεία που θα δούμε στα επόμενα μέρη θα πρέπει να σε προβληματίσουν, να σε κάνουν να αναθεωρήσεις- αναζητήσεις σε βάθος, για το ποιοι τελικά ήταν οι καλοί στην υπόθεση Αραβική επανάσταση(εάν υπήρχαν καλοί) και ποιοι εν τέλει κρύβονται πίσω από κάθε επανάσταση που γίνετε, έγινε και θα γίνει στο μέλλον με βάση τον τρόπο που διεξάγεται μια τέτοια επανάσταση και τα αποτελέσματα που φέρνει.
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που αντιλήφθηκα το διάστημα που παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις, είναι να παρατηρώ τις ειδήσεις ανάποδα. Δηλαδή να μην δίνω βαρύτητα τόσο στο πρόβλημα π.χ. στο τομέα της οικονομίας ή της μετανάστευσης κ.α., αλλά να εστιάζω στη ΛΥΣΗ που οι εκάστοτε αρμόδιοι φορείς δίνουν.
Το κλειδί για να μπορεί κάποιος να “διαβάσει” το σκεπτικό αυτών που κινούν τα νήματα είναι οι ΛΥΣΕΙΣ που οι ίδιοι δίνουν και όχι τα προβλήματα που μας παρουσιάζουν, που οι ίδιοι δημιουργούν. Διότι εάν ξέρεις τον τρόπο που σκέφτονται και λειτουργούν,αυτοί που δίνουν τις δικές τους λύσεις, αυτόματα καταλαβαίνεις και ποιοι δημιούργησαν το δικό σου πρόβλημα. Και εάν δίνουν λύσεις αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα, τότε δεν είναι λύση αλλά ένα καλοδουλεμένο και άρτια επεξεργασμένο σχέδιο που δεν ξεχωρίζει κράτη, δικαιώματα, πολιτεύματα, πιστεύω, ιδανικά, ιδέες.Τίποτα δεν ξεχωρίζει και κανένα κράτος δεν μπορεί να ξεφύγει, όποιος και αν είναι στο τιμόνι της χώρας.Απλά εφαρμόζεται,άλλοτε με αργούς ρυθμούς και άλλοτε με γρήγορους.
Αthan
Συνεχίζεται…
